‘Het verhaal van Eden en het verloren paradijs heeft mensen door de eeuwen gefascineerd. Het is dan ook een diepzinnige tekst over verlangen, angst en schuld. Na al die eeuwen blijft het verrassend herkenbaar en roept het onze grote levensvragen op. Het werkt niet enkel verhelderend over de bronnen van ons menszijn, maar biedt ook een horizon van hoop.’

Johan Van der Vloet is diaken, theoloog en psycholoog en mede-initiatiefnemer MagaZijn, een onafhankelijk interactief digitaal forum met nieuws, verdieping en verhalen over zingeving.
Hij is ook stafmedewerker HRM bij Aartsbisdom Mechelen-Brussel en Lector RZL en senior researcher bij UCLL Lerarenopleiding Heverlee-Diest.
Hij was tevens medeauteur van het boek De grote levensvragen.

In Tertio vraagt diaken, theoloog en psycholoog Van der Vloet zich af of de coronapandemie ons ook iets leert over de relatie tussen mens en God.

De ontluikende lente in al zijn schoonheid doet je – als je enigszins gelovig of spiritueel aangelegd bent – visioneren over hoe ingenieus en verscheiden de natuur wel is, schrijft diaken, theoloog en psycholoog Johan Van der Vloet in De mening van in Tertio van deze week. En toch zit in diezelfde natuur dat beruchte virus, samen met andere boosaardige – oeps! alweer die morele categorie – creaturen. Diezelfde dubbelzinnigheid zie je ook bij de mensen. De coronapandemie roept het allerbeste en het slechtste in ons op. Hier zijn morele categorieën wel toegelaten. Maar de vraag blijft wezenlijk dezelfde: waarom is alles ambigu in dit bestaan?